z czego można zrobić planety do układu słonecznego

O ile start misji z Przylądka Canaveral można jeszcze pominąć, to kiedy już sonda Europa Clipper dotrze do Jowisza, świadomość, że w zewnętrznej części Układu Słonecznego, skąd Ziemia wygląda jak tylko jedna z gwiazd na niebie, znajduje się płytka krzemowa, na której wygrawerowano wasze imię, będzie prawdziwym powodem do dumy. Pomaluj każdą kulkę zgodnie z kolorami ciała niebieskiego i przymocuj ją do większej kuli za pomocą patyków do grilla. Jak zrobić Układ Słoneczny bez kulki styropianowej? Można powiedzieć, że aby móc wykonać model układu słonecznego bez użycia kulek styropianowych, można użyć modeliny lub nawet gliny. Czyj Księżyc, tego Ziemia, czyli nowa, gwałtowna faza kosmicznej eksploracji. Sonda Vikram misji Chandrayaan-3 wylądowała na Księżycu, wynosząc Indie do rangi mocarstwa kosmicznego. Tymczasem Łuna-25 roztrzaskała się doszczętnie, a wraz z nią nadzieje Rosji. Drugi wyścig kosmiczny będzie ciekawszy niż pierwszy. Słońce i planety nie są jedynymi ciałami Układu Słonecznego. Przerwę między Marsem a Jowiszem zapełnia pas planetoid. Naukowcy uważają, że mogłaby się z nich utworzyć kolejna planeta, jednak grawitacja Jowisza nie pozwoliła na to. Innymi ciałami znajdującymi się w naszym Układzie są komety. Przebywają one na obrzeżach Dwie największe planety naszego Układu Słonecznego – Jowisz i Saturn – „połączą się” na niebie już 21 grudnia, tworząc jeden jasny punkt. W związku z bliskością świąt Bożego Narodzenia, zjawisko to znane jako Wielka Koniunkcja, nazwane zostało Gwiazdą Betlejemską. Single Vs Dual Voice Coil Subwoofers. Układ Słoneczny może kryć w sobie jeszcze jedną planetę – donosi magazyn “Nature”Tę sensacyjną informację motywuje faktem odkrycia niewielkiego ciała niebieskiego w tzw. obłoku Oorta. To położony daleko od Słońca pas pyłu, planetoid i okruchów obiegający Słońce w odległości od kilkuset do kilkuset tysięcy jednostek astronomicznych (1 to średni dystans dzielący Słońce i Ziemię). Do niedawna był zresztą tworem tylko hipotetycznym, jednak kolejne odkrycia zdają się potwierdzać jego właśnie obiekt ma średnicę ok. 450 km i zbliża się do naszej gwiazdy na 80 Składać się ma głównie z zamarzniętej wody, metanu i dwutlenku węgla. Przypomina Sednę, inną karłowatą planetę odkrytą 10 lat temu w podobnym sektorze Układu Słonecznego. Sedna to obiekt o średnicy tysiąca kilometrów. Nowe ciało nazwano enigmatycznie 2012 VP113, choć odkrywcy – Scott Sheppard i Chad Trujillo zaproponowali, by ochrzcić je mianem Bidena – na cześć wiceprezydenta USA. – To jest wspaniałe osiągnięcie, które pozwala nam na nowo definiować wiedzę o Układzie Słonecznym — powiedziała Linda Elkins-Tanton z Departamentu Magnetyzmu Ziemskiego Carnegie Institution. Badania 2012 VP113 muszą być kontynuowane. Jeśli przypuszczenia potwierdzą się, będzie ona najdalszym obiektem układu. Naukowcy nie wykluczają jednak, że nowy karzeł jest zapowiedzą wielu podobnych odkryć. Sheppard i Trujillo twierdzą nawet, że dziwne orbity 2012 VP113 i Sendy świadczą o istnieniu w ich pobliżu ciała niebieskiego nawet kilkakrotnie większego od Ziemi. Ze względu na znaczną odległość od Słońca jego zaobserwowanie wydaje się jednak na razie niemożliwe. W tabeli poniżej przedstawiono planety Układu Słonecznego z informacjami dotyczącymi: średniej odległości od Słońca, okresu obiegu dookoła Słońca, średnicy, średniej gęstość, okresu obrotu dookoła osi i masy. Okres obiegu dookoła Słońca podany jest w latach zwrotnikowych, przy czym rok zwrotnikowy = 365 d 5 h 48' 46''. Planeta Średnia odległość od Słońca [mln km] Okres obiegu dookoła Słońca [lata zwrotnikowe] Średnica [km] Średnia gęstość [g/cm3] Okres obrotu dookoła osi [h lub d] Masa [kg] Markury 57,740 0,24085 4878 5,5 2111 h 0,33 · 1024 Wenus 108,141 0,61521 12104 5,27 243 d 4,9 · 1024 Ziemia 149,504 1,00004 12756 5,52 23,933 h 5,97 · 1024 Mars 227,798 1,88089 6860 3,85 24,617 h 0,64 · 1024 Jowisz 777,840 11,8622 143640 1,31 9,9 h 1900 · 1024 Saturn 1426,100 29,4577 120570 0,68 10,3 h 590 · 1024 Uran 2867,830 84,0153 57070 1,68 10,7 h 87 · 1024 Neptun 4493,650 164,788 49670 1,61 15,8 h 100 · 1024 Zobacz również Ciążenie i grawitacja - tablica wzorów Kinematyka - tablica wzorów Praca i energia - tablica wzorów Prąd - tablica wzorów Wymiary Księżyca Optyka - tablica wzorów Ciecze i gazy - tablica wzorów Gęstość wybranych ciał stałych,... Fale - tablica wzorów Termodynamika - tablica wzorów Planety Układu Słonecznego Fizyka jądrowa - tablica wzorów Podstawowe stałe fizyczne i chemiczne Elektromagnetyzm - tablica wzorów Fizyka kwantowa - tablica wzorów UKŁAD SŁONECZNY - MODEL MODEL UKŁADU SŁONECZNEGO – Zabawka została stworzona dla młodych odkrywców ciekawych świata oraz wszechświata. W zestawie znajduje się: układ słoneczny do malowania, farby, pędzelek, stojak oraz zestaw montażowy. Przy odrobinie cierpliwości i wytrwałości powstanie niesamowity model układu słonecznego, który będzie wyjątkową ozdobą dziecięcego pokoju lub prezentem od serca. ŚWIECI W CIEMNOŚCI – Zestaw posiada 7 intensywnych kolorów, na które pomalować możemy model. Jeden z nich (biały) powoduje, że pomalowana nim planeta świeci w ciemności. Dzięki temu układ słoneczny świetnie sprawdzi się jako lampka nocna, która wieczorem umili dziecku zasypianie. ŁATWY W MONTAŻU – Model niezwykle szybko i łatwo się składa, dzięki czemu dzieci mogą robić to samodzielnie, bez pomocy rodziców/opiekunów. Wystarczy wykręcić kawałki modelu z szablonu, złożyć połówki planet w całość, a następnie włożyć metalowe pręciki w otwory na dole kulek i przymocować do stojaka. Możemy pomalować planety przed lub po złożeniu układu słonecznego. KREATYWNA ZABAWA – Zabawka nie tylko świetnie zajmie czas dziecka. Nauczy go również cierpliwości, staranności i rozwinie kreatywność. Przy okazji pociecha może przyswoić nazwy planet w naszym układzie słonecznym i dowiedzieć się o nich kilku ciekawych informacji. Jest to idealny, pomysłowy prezent, dla dzieci, które lubią malować, oraz wykonywać inne prace manualne. SPECYFIKACJA - wymiary (szer/dł/wys): 16/10/9cm; waga w opakowaniu: 0,19kg; certyfikaty: CE i EN 71; wiek: 8+. SPECYFIKACJA wymiary (szer/dł/wys): 16/10/9cm waga w opakowaniu: 0,19kg certyfikaty: CE i EN 71 wiek: 8+ Ten wyjątkowy zestaw pozwoli samodzielnie stworzyć Twojemu dziecku prawdziwy model naszego układu słonecznego. W skład zabawki wchodzi: szablon, na którym znajduje się 8 planet, stojak, 7 kolorów farb, pędzelek oraz mały zestaw do montażu w postaci metalowych drucików, na których mocowane są kulki. Bardzo łatwo i szybko się go składa dzięki czemu pociecha może wykonać cały model sama. Model układu słonecznego oprócz tego, że sprawia niesamowitą frajdę małemu projektantowi, pomaga mu poznać wszechświat. Dzięki zabawie pozna nazwy wszystkich 8 planet oraz ciekawe informacje na ich temat. Idealnie nadaje się dla dzieci, które lubią malowanie, modelowanie i inne prace ręczne. Jest świetnym pomysłem na prezent. Jedna z farb zawartych w zestawie posiada właściwości, które sprawiają, że świeci w ciemności. Można mieszać ją z innymi kolorami farbek aby uzyskać wyjątkowe, błyszczące wykończenie. Świetnie posłuży zatem jako ozdoba pokoju dziecięcego, która swoim blaskiem będzie towarzyszyć dziecku podczas zasypiania. Planety Układu Słonecznego Układ Słoneczny to Słońce, planety i inne obiekty związane grawitacyjnie ze Słońcem. Planety to: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton. Dookoła planet krążą księżyce o budowie zbliżonej do planet ziemskich, ponadto Jowisz, Saturn, Uran i Neptun posiadają pierścienie. Między orbitami Marsa i Jowisza znajduje się większość orbit planetoid. Innym rodzajem ciał układu słonecznego są komety, poruszające się po wydłużonych orbitach w rozległym obszarze nazywanym obłokiem Oorta. Oprócz tego nasz układ przemierzają liczne kosmolity i meteroidy w tzw. rojach lub pojedynczo. Układ Słoneczny jest elementem Drogi Mlecznej, czyli naszej galaktyki i jest położony w odległości ponad 30 tysięcy lat świetlnych od jej centrum. Powstał około 5 miliardów lat temu w wyniku grawitacyjnej kondensacji obłoku pyłowo-gazowego, w którego centrum utworzyło się Słońce. Początkowo wokół Słońca powstał dysk materii międzygwiezdnej, z którego po pewnym czasie, również pod wpływem grawitacji utworzyły się planety, planetoidy i komety. Formowanie się układu trwało kilkadziesiąt milionów lat. W znanych poglądowych modelach Układu Słonecznego każda planeta krąży wokół Słońca po ściśle określonej orbicie, zachowując stosowny dystans do swoich sąsiadów. Na tej niebiańskiej karuzeli planety się kręcą, odkąd astronomowie zaczęli rejestrować ich ruchy, a z modeli matematycznych wynika, że ta bardzo stabilna konfiguracja utrzymuje się przez większość liczącej miliarda lat historii Układu Słonecznego. Kuszące jest więc założenie, że planety "narodziły się" na orbitach, na których dzisiaj je obserwujemy. Z pewnością jest to najprostsza hipoteza. Współcześni astronomowie sądzili na ogół, że obserwowane odległości planet od Słońca wskazują na miejsca ich narodzin w mgławicy protosłonecznej - pierwotnym dysku gazowo - pyłowym, który dał początek Układowi Słonecznemu. Z promieni orbit planet wnioskowano o rozkładzie masy wewnątrz tego obiektu. Dysponując tą podstawową informacją, teoretycy nałożyli ograniczenia na charakter i skale czasowe formowania się planet. Wskutek tego większość naszej wiedzy o prehistorii Układu Słonecznego oparta jest na założeniu, że planety narodziły się na swych obecnych orbitach. Przyjmuje się jednak powszechnie, że wiele mniejszych ciał Układu Słonecznego planetoidy, komety i księżyce planet zmieniło swoje orbity w ciągu ostatnich mld lat, i to niekiedy w nader dramatyczny sposób. Dobitnym świadectwem dynamicznego zachowania niektórych obiektów w Układzie Słonecznym była zagłada komety Shoemaker-Levy 9, która w 1994 roku uderzyła w Jowisza. Jeszcze mniejsze obiekty cząstki międzyplanetarne o rozmiarach mili- i mikrometrów, wytrząsane z komet i planetoid ewoluują bardziej płynnie, łagodnie przesuwając się w stronę Słońca i opadając deszczem meteorytów na napotkane planety. Planety układu słonecznego Merkury Najbliżej słońca, średnio około 58 mln km, krąży Merkury. Jego promień wynosi 38% promienia Ziemi a masa - zaledwie 5,5% masy naszej planety. Średnia gęstość zbliżona jest do średniej gęstości naszego globu. Przyspieszenie sił ciężkości na powierzchni - około 3,7 m/s^2. Merkury obiega Słońce w okresie około 88 dni ziemskich. Jeden obrót planety dookoła własnej osi trwa 58 dób ziemskich co oznacza że doba słoneczna trwa na Merkurym 176 dni ziemskich. Wenus Wenus jest planetą prawie dorównującą Ziemi rozmiarami. Jej promień to 95% promienia ziemskiego (6052 km) a masa - 81,5% masy Ziemi. Średnia gęstość to 5,25 Mg/m^3. Przyśpieszenie siły ciężkości na powierzchni Wenus wynosi około 8,9 m/s. Schemat budowy wewnętrznej jest podobny do ziemskiego, składa się z płynnego żelaznego jądra otoczonego płaszczem i skorupą, jednak w odróżnieniu od Ziemi skorupa Wenus jest jednym wielkim kontynentem, nie występuje podział na płyty tektoniczne. Ziemia Ziemski glob otacza gęsta atmosfera składająca się w 78% z azotu, w 21% z tlenu oraz domieszek argonu, dwutlenku węgla i neonu. Zawartość pary wodnej w normalnych warunkach waha się między 0,1 a 2,8% Średnie odległość od Słońca- 149,6 mln km Okres obiegu wokół Słońca- 365,26 dni Średnia prędkość na orbicie- 29,9 km/s Promień równikowy- 6378 km Promień średni- 6371 km Masa- 5,975 1024 kg Mars Mars jest ostatnią z planet "ziemskich". Znacznie mniejszy od Ziemi pod względem rozmiarów - 53% promienia Ziemi, oraz masy - 10,7% masy Ziemi. Budowa wewnętrzna jest podobna do budowy wewnętrznej Ziemi - płynne żelazne jądro, płaszcz oraz tak jak w przypadku Wenus i Merkurego jednolita skorupa. Powierzchnia Marsa przypomina suchą i zimną pustynię i górski krajobraz. Piasek uformowany jest w wydmy. Na Marsie występują formacje kraterów, które uległy znacznie silniejszej erozji niż na Księżycu, dolin przypominających koryta ziemskich rzek, obszarów aluwialnych, uskoków, oraz wielkich wzniesień wulkanicznych. Jowisz Jowisz jest największą planetą naszego układu i pierwszą należącą do rodziny planet-olbrzymów. Średnica równikowa planety wynosi 142980 km, czyli jest ponad 11 razy większa od promienia Ziemi. Średnica biegunowa Jowisza jest o 8400 km mniejsza. Przyczyną tak silnego spłaszczenia planety jest jej szybka rotacja. Masa Jowisza jest 318 razy większa od masy Ziemi, ale przy tym przeszło 1000 razy mniejsza od masy Słońca. Jowisz posiada skład chemiczny podobny do Słońca czyli głównie wodór i hel, lecz żeby stać się gwiazdą musiałby być ponad 30 razy masywniejszy. Saturn Saturn jest ostatnią planetą widoczna okiem nieuzbrojonym. Wygląda jak jedna z najjaśniejszych gwiazd nieba. Saturn jest bardzo podobny budową do Jowisza. Jego średnica równikowa wynosi prawie 121000 km, jest także silnie spłaszczony wskutek szybkiej rotacji. Na tarczy planety wyróżniają się pasma chmur, podobnie jak na Jowiszu; podobny jest również ich skład chemiczny, a także skład chemiczny całej atmosfery Saturna. Temperatura powierzchniowych warstw atmosfery wynosi około -165 stopni Celsjusza i jest 30 stopni wyższa ,którą miałaby ta warstwa w przypadku ogrzewania tylko przez Słońce. Uran W odległości prawie 2,9 mld km krąży wokół Słońca Uran, obiegając je w ciągu 84 lat. Okres obrotu wynosi blisko 17 godzin, co jest przyczyną spłaszczenia planety. Średnica planety wynosi ponad 51 tysięcy km, a jej masa jest tylko 14,5 razy większa od ziemskiej. Charakterystyczne dla Urana jest to że jego oś obrotu nachylona jest do jego orbity pod kątem 8 stopni, leży on więc "na boku", przy czym wszystkie znane księżyce krążą po orbitach prostopadłych do orbity planety. Neptun NEPTUN to ósma wg oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Elementy orbity: półoś wielka 4,50 · 109 km, mimośród 0,0087, nachylenie płaszczyzny orbity względem ekliptyki 1°46'20'', okres obiegu wokół Słońca 164,78 lat, okres obrotu ok. 18h, promień równikowy planety 24 764 km, nachylenie równika względem ekliptyki ok. 29°, masa 1,02 · 1026 kg, albedo 0,84, przyspieszenie na powierzchni 11,6 m/s2, temp. półsfery zwróconej do Słońca ok. –165°C (ok. 108 K). Pluton Pluton jest ostatnią ze znanych planet naszego układu. Obiega słońce w odległości prawie 6 mld km, w okresie 248 lat, po bardzo wydłużonej orbicie(przez co czasami znajduje się bliżej Słońca niż Neptun). Rozmiarem Pluton jest tylko trzykrotnie większy od największych planetoid, a mniejszy od wielu księżyców planetarnych Jego średnica wynosi 2320 km, a masa jest niecałe sześć razy mniejsza od masy księżyca ziemskiego. Planetoidy Główny pas planetoid to obszar między orbitami Marsa i Jowisza, gdzie porusza się większość (około 95%) maleńkich planetek zwanych właśnie planetoidami. Są to skaliste ciała o średnicach mniejszych od 1000km i większych od około 1km. Poruszające się w przestrzeni międzyplanetarnej obiekty mniejsze (granica jest umowna) nazywamy meteroidami. Astronomowie przypuszczają, że pas planetoid to kawałki planety, która nie zdołała się uformować z powodu silnego oddziaływania grawitacyjnego Jowisz i Marsa. Średnie odległości od Słońca- 420 do 520 mln km Przeciętne okresy obiegu wokół Słońca- od 3 do 6 lat Promienie- umownie od 1km do 1000km; największa planetoida- Ceres ma 466km Sumaryczna masa- około 15% masy Księżyca Średnia gęstość- około 2g/cm3 Bibliografia: Martyna Ch. Powszechnie uważa się, że planety karłowate wymyślono tylko po to, aby usunąć Plutona ze spisu planet Układu Słonecznego. Historia jednak nigdy nie jest tak prosta, jak się wydaje. Dlatego warto choćby pokrótce prześledzić ciąg wydarzeń, który doprowadził do powstania tej kontrowersyjnej i częściowo jeszcze dziś nieuznawanej kategorii ciał całego zamieszania zaczyna się w nocy 1 stycznia 1801 roku, pierwszego dnia XIX wieku, kiedy to Giuseppe Piazzi, włoski astronom Uniwersytetu w Palermo na Sycylii odkrywa na niebie nieznany dotąd obiekt między orbitą Marsa i Jowisza. Tak się jednak składa, że od kilku miesięcy grupa astronomów, która nazywa siebie Policją Nieba, poszukuje - jak im się wydaje - brakującej planety. Owa planeta ma się znajdować właśnie w takiej odległości, w jakiej Piazzi odkrywa nowy obiekt, który zostaje nazwany Ceres. Nic zatem dziwnego, że środowisko naukowe uznaje, iż oto odkryto brakującą planetę Układu się spojrzy w podręczniki szkolne z pierwszej połowy XIX wieku w sekcji poświęconej astronomii, można znaleźć spis planet zawierający jednak pojawia się pewien problem. Im więcej astronomowie spoglądają w niebo, tym więcej planet odkrywają. Pół wieku po odkryciu Ceres liczba planet Układu Słonecznego rośnie już do 23 i astronomowie zaczynają dostrzegać jednak różnice między obiektami znajdowanymi między Marsem i Jowiszem a planetami znanymi przed odkryciem Ceres. Z tego też powodu te nowe obiekty nazywają planetkami lub planetoidami. Tak oto powstaje pierwszy podział: oprócz planet pojawiają się planetoidy, które w przestrzeni między Marsem i Jowiszem odkrywane są po dziś dzień, ponad 200 lat po odkryciu Ceres. Warto jednak tutaj zauważyć, że Ceres uznana od 1851 roku za planetoidę nieco różniła się od innych planetoid - w przeciwieństwie do nich była 1930 r. Clyde Tombaugh odkrywa nową planetę. W odległości ponad pięciu miliardów kilometrów od Ziemi znajduje się Pluton. Naukowcy są tym razem przekonani, że nie jest to tylko kolejna planetoida. Obiekt z pewnością jest większy od Merkurego, dotychczas najmniejszej planety Układu Słonecznego, a więc sam – z definicji musi być planetą. Pluton staje się ostatnią, dziewiątą planetą Układu ten zaburza się dopiero 48 lat później, kiedy astronomowie korzystający ze znacznie lepszego sprzętu odkrywają obok Plutona Charona, jego potężny księżyc. Fakt, że oba obiekty krążą wokół wspólnego środka masy, sprawia, że można precyzyjnie zmierzyć masę Plutona. Ku zaskoczeniu astronomów Pluton nie dorasta do swojego miana. Okazuje się, że pierwotne założenia były zbyt optymistyczne. Masa Plutona jest dwadzieścia razy mniejsza od masy Merkurego. To Pluton staje się teraz najmniejszą planetą Układu Słonecznego. Jednocześnie naukowcy nie czują potrzeby, aby przemianowywać Plutona na planetoidę, wszak wciąż jest on dziesięć razy masywniejszy od Ceres, największej znanej planetoidy. A co to tam za Plutonem? Kiedy już naukowcy uznali, że skład Układu Słonecznego został ostatecznie ustalony, wszystko popsuły nowe i lepsze teleskopy, które weszły do służby w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Okazało się bowiem, że w ich obiektywach zaczęły się pojawiać kolejne obiekty, z których część znajduje się nawet dalej niż 200 lat wcześniej po odkryciu Ceres, zaczyna się pojawiać pytanie co zrobić z tymi obiektami? Czy powinny one należeć do grupy planetoid, czy też jednak dołączyć do panteonu planet? Problem ten wybrzmiewa szczególnie głośno na początku 2005 roku, kiedy to astronomowie odkrywają Eris, obiekt, który jest nieco większy od Plutona. Jeżeli Pluton to planeta, to obiekt większy od niego też powinien zasługiwać na to miano. Podczas zgromadzenia Międzynarodowej Unii Astronomicznej przez chwilę pojawia się nawet propozycja wpisania Eris i Ceres do grupy planet. Propozycja jednak upada. Dlaczego Pluton to planeta karłowata? W trakcie tego samego zgromadzenia pojawia się pomysł, aby ze spisu planet wykluczyć obiekty, które co prawda są okrągłe, ale nie oczyściły swojej orbity z gruzu i pyłu kosmicznego. W ten sposób do spisu planet nie trzeba będzie dopisać ani Eris, ani Ceres. Co więcej, ze spisu będzie musiał wylecieć także Pluton. W głosowaniu przyjęto rezolucję, według której powstała nowa kategoria obiektów Układu Słonecznego: planety tego typu jest obiekt, który: krąży wokół Słońca,ma na tyle dużą masę, że pod wpływem grawitacji przyjmuje kształt kulisty,nie oczyścił swojej orbity z innych dużych obiektów. Tym samym, po 76 latach w panteonie planet Pluton został zdegradowany i przesunięty do kategorii planet karłowatych. Decyzja ta wywołała oburzenie całkiem dużej części społeczności naukowej i opinii społecznej przywiązanej do Plutona jako ostatniej planety Układu jednak zwrócić uwagę, że gdyby Pluton pozostał planetą, ostatnią planetą (przynajmniej przez jakiś czas) musiałaby zostać Eris. Na tym by się zresztą nie skończyło, bowiem masywne obiekty Pasa Kuipera (rejonu, w którym znajduje się Pluton) odkrywa się po dziś dzień. Jak dotąd na liście planet karłowatych oficjalnie uznanych przez IAU znajdują się Ceres, Pluton, Haumea, Makemake oraz Eris. Jest to jednak spis przejściowy. Aktualnie naukowcy mówią o kilkuset tzw. obiektach transneptunowych, które mogłyby zostać uznane za planety karłowate. Wśród nich znajdują się obiekty takie jak Sedna, Gonggong, Orkus, Quaoar i wiele, wiele innych. Planety karłowate w Układzie Słonecznym Jedyna planeta karłowata znajdująca się w Pasie Planetoid między orbitą Marsa i Jowisza. Odkryta 1 stycznia 1801 roku przez Giuseppe Piazziego. Jej średnica to 939 km. W 2015 r. Ceres stała się pierwszą planetą karłowatą odwiedzoną przez sondę marca tego roku sonda Dawn weszła na orbitę wokół Ceres i przez kolejne trzy lata bezustannie badała jej powierzchnię, dostarczając na Ziemię zdjęcia fascynującego krateru Occator, w którego centrum znajdują się niezwykle jasne pokłady soli. Najprawdopodobniej wydostała się ona na powierzchnię Ceres z jej wnętrza wraz z wodą z podpowierzchniowego oceanu. Odkryty w 1930 roku przez Clyde'a Tombough obiekt przez 76 lat był uważany za ostatnią planetę Układu Słonecznego. Średnica Plutona to 2376 km. Wokół niego krąży także pięć księżyców, z czego największy - Charon - ma aż 1212 km średnicy. Pluton krąży wokół Słońca po eliptycznej orbicie w odległości średnio 5,8 mld km od Słońca. Pełne okrążenie wokół Słońca zajmuje mu 247 lat. Można zatem powiedzieć, że Pluton był planetą jedynie przez jedną czwartą plutońskiego lipca 2015 r. w pobliżu Plutona przeleciała sonda New Horizons, która sfotografowała go, dostarczając na Ziemię informację o jego powierzchni i karłowata odkryta w 2005 roku, choć później odnaleziona także na zdjęciach wykonanych w latach pięćdziesiątych XX wieku. Obiekt ten teoretycznie mógł przyjąć kształt kulisty w przeszłości, jednak ze względu na dużą prędkość obrotową spowodował jej rozciągnięcie w osi równikowej. Średnicę obiektu szacuje się na 1595 Haumei wykonane za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble'aHaumea posiada dwa księżyce: Hi'iaka i Namaka o średnicy odpowiednio 320 i 160 km. Pod koniec 2017 roku odkryto, że Haumea posiada własny pierścień. Na pełne okrążenie Słońca znajdująca się w odległości 6,5 mld km od niego Haumea potrzebuje 282 lat. Makemake Nieco większa od Haumei Makemake tak samo jak ona została odkryta w 2005 roku. Obiekt o średnicy 1450 km okrąża Słońce w ciągu 304 lat w odległości 5,6-7,8 mld km. Warto tutaj zauważyć, że orbita Makemake jest nachylona względem orbit innych planet Układu Słonecznego o aż 29 stopni. Powierzchnię tego globu pokrywa warstwa metanowego lodu, który skutecznie odbija padające na niego promieniowanie słoneczne. W efekcie temperatura na powierzchni Makemake wynosi zaledwie -243 stopnie powiedzieć, że gdyby nie Eris, nie byłoby planet karłowatych. Tuż po odkryciu tego obiektu w 2005 roku podejrzewano, że jest ona większa od Plutona, przez co musiałaby zostać zaliczona do spisu planet Układu Słonecznego. To z kolei wywołało całą debatę, która rok później doprowadziła do powstania kategorii planet karłowatych i usunięcia Plutona ze spisu planet. Ostatecznie ustalono, że średnica Eris to 2326 ma niezwykle wydłużoną orbitę eliptyczną, przez co w ciągu jednego zajmującego 562 lata obiegu wokół Słońca zbliża się ona do Gwiazdy Dziennej na odległość 5,7 mld km, aby potem oddalić się na zawrotną odległość 14,5 mld km. Przez ten najodleglejszy punkt swojej orbity Eris przeszła w 1980 roku i rozpoczęła powolne zbliżanie się do Słońca. Aktualnie obiekt ten znajduje się w odległości 14,3 mld km od Słońca i dotrze do peryhelium swojej orbity w 2256 roku.

z czego można zrobić planety do układu słonecznego